کوه قاف کوهی اسطوره ای و نمادین است. هرچند عرفا و صوفیان از این کوه و سختی های پیمودن آن برای مفاهیم عرفانی وام گرفته اند اما ریشه این نماد به اسطوره ها برمی گردد. این کوه در اساطیر ایران، هند و یونان پیشینه ای کهن دارد. در برهان قاطع آمده است قاف بر وزن کاف است و با شمارگان حروف ابجد شماره آن ۱۰۰ می شود. دکتر کزازی می گوید: کوه قاف، شکل عربی کوه کَپک Kapk یا کپ Kap است. در بندهشن از این کوه سخن آمده و آنرا کوهی بررُسته از ابرسین دانسته است. ابرسین یا ابورسین، پس از البرز کوه، بلندترین کوه به شمار می رود. فرهنگ نویسان کوه قاف را کوهی می دانند که گرداگرد جهان کشیده شده و آنچنان بلند است که سر به سپهر می ساید: کوه قاف، در معجم البلدان مسطور است که کوه عظیم است به گرد دنیا درآمده؛ از او، تا آسمان مقدار یک قامت است(یعنی فاصله کمی است)؛ بلکه در آسمان بر او مطبق است و سورۀ قاف اشارت بدوست و جِرمش از زمرد است و کبودی هوا از عکس لون اوست و ماورای آن، عوالم و خلایق فراوانند که حقیقت حالشان غیر از خدای-تعالی- نداند و در بعضی

ویس و رامین یکی دیگر از داستانهای عاشقانه زبان فارسی است. پیشتر در این سایت داستان زریر و آتوسا، کهن ترین اسطوره عاشقانه را آورده ایم. اما این افسانه، یعنی ویس و رامین، افسانه عاشقانه کهن پارتی است که از دوران اشکانیان برای ما به یادگار مانده است. فخرالدین اسعد گرگانی نزدیک به ۹ قرن پیش (۴۳۲- ۴۴۶) یعنی ۵۰ سال پس از پایان سرودن شاهنامه، این داستان را از زبان پهلوی به زبان فارسی برگردانده است. این اثر به شعر سروده شده است. پژوهشگران آن را با داستانهای تریستان و ایزوت و نیز با مارک شاه و برانژین مقایسه می کنند. تولد ویس در مرو پادشاهی بود به نام موبد منیکان که شاهان اقلیم های دیگر همگی از او فرمان می بردند. یکسال در بهار جشنی برپا کرد و همه برزگان ایران را همراه زنان و دخترانشان از آذربایجان، ری، گرگان، خراسان، کهستان، اصفهان و دهستان دعوت کرد. درمیان میهمانان زنی بسیبار زیبا و برازنده به نام شهربانو شهرو بود. شهرو همسر قارن، شاه ماه آباد (شاید مهاباد امروزی) بود. شاه موبد با دیدن شهرو دل باخت و از او درخواست ازدواج کرد. اما شهرو گفت دیگر مویش سپید شده و فرزندانی مانند ویرو دارد. اما با او پیمان

دیو سپید مازندران یکی از اسطوره های شناخته شده ایرانست. میدانیم نبرد رستم با دیو سپید، خوان هفتم از هفتخوان رستم بود. داستان از آنجا آغاز شد که کیکاووس، شاه ایران به ترفند دیوی خنیاگر تصمیم گرفت به مازندران لشکرکشی کند. در این یورش شاه و سپاهیانش به دست دیو سپید اسیر و زندانی شدند. دیو سپید، کاووس و سران لشکرش را به جادویی گرفتار و آنها را کور کرد. کیکاووس از زندان فرستاده ای به زابلستان فرستاد و از رستم بزرگترین پهلوان افسانه ای ایران کمک خواست. رستم پس از گذشتن از شش خوان پر از ماجراهای شگفت انگیز، سرانجام به مازندران رسید. او باید برای آزاد کردن شاه و سران سپاه ایران با دیو سپید جنگید. در این نبرد او بر دیو پیروز شد و توانست با خون جگر دیو سپید بینایی شاه و سران سپاه را به آنان بر گرداند. در این افسانه چند پرسش مطرح است. دیو سپید کیست؟ مازندران در شاهنامه کجاست؟ چرا دیو مازندران سپید است؟ آیا دیو سپید خدای مازندران بوده است؟ دیو سپید کیست؟ به گفته ی آرتور کریستنسن، دیو سپید از نام آورترین دیوان شاهنامه است. او سرکرده و پادشاه دیوان مازندران در روزگار کیکاووس بود. آنچه درباره ی این دیو

درباره زال میتوان گفت او پهلوانیست که به سرزمین حماسه و اسطوره ی ایران “هبوط” کرد. داستان از آنجا آغاز می شود که سامِ جهان پهلوان فرزندی نداشت و این برای پهلوان ایرانشهری که باید از راه تبار و دوده پایدار بماند، و کارکرد پدر در پسر ادامه پیدا کند؛ بسیار گران بود. سام روزگار درازی را به انتظار سپری کرد تا اینکه زال زاده شد. اما آمدن زال آغاز دشواری هایی در زندگی پهلوان ایران زمین بود. نوزاد یک انسان عادی نبود. فردوسی درباره زال می نویسد: تنش نقره سیم و رخ چون بهشت بروبر نبینی یک اندام زشت از آهو همان کش سپیدست مو… یا به گفته ی دکتر منوچهر ستوده: از نوادر بنی آدم یکی آنست که در زمین سیستان شخصی بود نام وی سام بن نریمان. زن وی آبستن شد. پسر بزاد سیه چون قیر، و مویی سپید چون شیر. سام سپید بود و مادرش (مادر زال) سپید، از وی ننگ می داشتند و (سام) گفت:”من سپیدم و مادرش سپید است فرزند چرا سیاه است؛ این مگر از نسل دیو باشد”. وی را به کنار دریا برد تا ماهی وی را بخورد. آفریدگار چنان کرد که سیمرغ از آنجا بگذشت. وی را بربود و ببرد اورا

نام خدایان آشور و بابل را به این منظور گردآوری کردم که تمام ایزدان شناخته شده یا کمتر شناخته شده را از منابع گوناگون در یک نوشتار فهرست کنم. در میان نام خدایان آشور و بابل با چند گروه از خدایان روبرو می شویم: خدای خدایان: مردوک؛ دارای ۵۰ عنوان خدایان مانند: دارنده لوح سرنوشت،ایزد بهار، ایزد کشاورزی، خدای زمین، خدای زندگی و خدای درمانگری خدایان آب : اپسو، تیامت، نانشه خدایان آتش: نوسکو، گیبیل (جیبیل) خدایان نجومی: سین، شمش، ایشتر، نینورتا (نین گیرسو، که آن را صورت فلکی جبار یا نسق می دانستند) خدایان زمین: انکی (ائا، نودیمو، نینی کیگو)، دامکینا (نینکیبه یا دامگالنو)،نین خورساگ ( گا-توم-دوگ، بائو، ایفی نیو گولا) خدایان آسمان: انو، خدایان هوا، باد و طوفان: اداد، انلیل (بعل) خدایان درو و شبانی: دوموزی (تموز، خدای درو)،نینورتا (یا نین گیرسو،خدای کشت) خدایان جهان زیرین: ارشکیگال، نرگال، ایرا خدایان دوزخ: بلبت سری، بلیلی خدایان جنگ: آشور، ایشتار (ایشتر، عشتار و ایناننا)، نینورتا (نین گیرسو) خدایان باروری: آشور خدایان فرزندزایی: نین تود خدایان سرنوشت: آنتو، مامیتو، آنو، انلیل،ائا و مردوک خدایان عشق: ایشتار (ایشتر، عشتارو ایناننا) خدایان دادور: شمش، کادی، نوسکو خدایان گیاه: تموز(خدای گیاهی، ایزد درو)، گشتین (ایزدبانوی تاک)، نین گیشزیدا (ایزدبانوی چوب)، نیسابا (ایزدبانوی غله)، نینورتا